Fight like a title holder, stand like a human omelette

Esta noite non soñei cunha illa feita só con cunchas e o xoves 27 de abril estarei en Carral, no Poetry Slam que se organiza mensualmente na Taberna Lume e Ferro para exercer de poetatore. Dará comezo ás 20.00, que é como se escribe as oito da tarde en idioma indoeuropeo serodio.

Recitarei ao inicio do evento e despois de que todas as persoas participantes exerzan a participatorianisma, aínda que esta noite non soñara cunha illa construída exclusivamente con cascas de banana.

Levarei unha cantidade escasa de exemplares dos meus libros para quen os queira adquirir por un prezo que decidirei no traxecto da miña casa á Taberna Lume e Ferro (todo isto considerando que esta noite non soñei, nin por un segundo, cunha illa formada unicamente de tona de mandarinas).

The war can’t be avoided but it can be ooga-chaka-ooga-ooga

O luns 17 actívase de novo A Catapulta, o programa sobre poesía e pola poesía que dirixo e presento para O Salto, coa visita de Lúa Mosquetera.

E digo “de novo” porque xa existiu un primeiro episodio no que Nuria Vil e mais eu falamos durante máis de dúas horas sobre o que non está escrito (oralidade).

O programa con Lúa pódese seguir e perseguir en directo o citado luns 17 de abril a partir das 19.30 nas canles de Youtube e Twitch de El Salto. Días despois (sería imposible estimar con exactitude o número de días, verdade?) estará tamén dispoñible en formato podcast.

Máquina para o asalto poético

Alégrame anunciar que nuns días activarei A Catapulta, a máquina para o asalto poético, en colaboración coa xente de O Salto Galiza.

—Máquinas bélicas e poesía? Xusto o que precisaba Internet! De que vai isto, Samuele?

A Catapulta é o programa que realizarei en directo nas canles de Twitch e Youtube de El Salto e no que conversarei con poetas e xente vinculada coa poesía sobre a súa labor creativa, como se organizan, o seu día a día, a súa relación co mundo editorial e co público, etc. Con tranquilidade (Samu, es consciente do que dis?), pero co desenvolvemento que cada punto precise. E, ollo, tamén falaremos un pouco do que nos pete, porque falar é así: pensas que vas ir por un lado e “PUM!” acabas noutro lado sen saber como chegaches aí, como se se activase unha catapulta (que ben traído!).

Será a miña estrea emitindo en streaming, así que espero que saibas (fáloche a ti) perdoar os gambazos e erros que poida cometer na primeira emisión (pedindo perdón e favores desde o minuto cero). Ao ser en directo en Twitch e Youtube, poderás comentar o que consideres a través do chat, pero, como na vida, non é obrigatorio dicir o que pensas en todo momento.

No programa tamén haberá oco para unha axenda de eventos poéticos (recitais, presentacións, micro abertos, etc.). Así que, se estás organizando algo ou sabes dalgún evento que debamos difundir, contacta comigo e coméntoo no programa.

Despois da emisión en directo, os programas poderán verse one more time again nas mesmas canles de El Salto e tamén en formato podcast.

Estreamos o programa o próximo luns 20 de marzo ás 19.30h e terei a inmensa sorte de que nesta primeira emisión me acompañe a resitadora Nuria Vil. Vannos pechar o chiringuito xa no primeiro día? Con toda probabilidade.

Vémonos? A Catapulta ten o mecanismo tenso e presto para o ataque. A ver onde nos manda!

Todo o que arde convén (ou como o corazón tamén se acostuma a ir amodo)

Uns dez anos despois de que vise a luz, como un funcionario de prisións ve a luz ao saír do seu zulo_¹ (chiscar os ollos), o Inflamable renace das súas cinzas mediante unha reedición.

Remata así a ladaíña de moitas persoas que non o daban encontrado nas súas librarías logo do esgotamento da primeira tirada (chiscar as escápulas). Xa se pode encontrar nos puntos de venda habituais de Edicións Positivas e tamén na súa web.

Hai papahostias que din que os humanos só empregamos unha pequena porcentaxe do cerebro, pasando por alto órganos quizais máis importantes para a creación poética (chiscar os riles). O Inflamable é unha fotografía movida, unha urxencia que ao longo dos anos me trouxo moitas alegrías (chiscar o fígado). E, non temas, porque non vou dirixirche a lectura ou a relectura, porque non quero ser o cociñeiro cos brazos tatuados que se achega a ti antes de que lle metas o dente ao lombo da sardiña ao que lle acaba de pasar o soprete para dicirche:

—¿Es la primera vez que vienes aquí? ¿Te explico un poco nuestro concepto?

Confío en que saibas comer e que saibas devorar este poemario de 2012 como merece: con total irresponsabilidade.

Inflamable vive. O lume segue.

---

¹Sempre pensamos que na metáfora do incendio o lume son os outros.

Se ti non vas á poesía, a poesía podería (inaudible)

Uns poemas pequenos a través dun obxecto poético pequeno cunha tirada pequena para unha idea pequena poderían ser algo que quixesemos probar hoxe.

—Que dis, Samu? Quen é ese “nós”?

Lanzo¹ un artefacto poético que consiste nunha edición limitada de postais que no reverso levan un deseño cun texto meu e, no anverso, poemas inéditos escritos a man.

Así de sinxelo! Poesía analóxica directamente á túa casa!

—Todas as postais levarán escrito o mesmo poema?

Non, non. Nada diso.

—Entón cada postal vai levar un poema diferente?

Tampouco nos pasemos.

Están xa á venda en Bandcamp. Comezarán a enviarse a partir do 24 deste mes e cada postal irá en tremendo envelope para que non se escape unha metáfora de camiño ao teu fogar ou residencia habitual. Iso si, insisto en que é unha edición limitada, así que cando se acaben, acabáronse. Mundo finito.

O futuro era o de antes!

*ACTUALIZACIÓN

Pois nunhas horiñas esgotáronse todas as postais e non podo estar máis que agradecido a todo o mundo que se apunto a este asunto. Support your local poetraca!

---

¹Lanzar poesía como quen, desde unha ponte peonil que permite atravesar unha autovía, lanza un pedrolo a un BMW. É dicir, lanzar cun certo sentido de xustiza, pero con escasa posibilidade de satisfacción a medio-longo prazo.

O oso pensa que pola mañá todo estará mellor

A Internacional de Poesía Anarquista (Edicións Positivas, 2020) continúa mutando, espallándose (todo se espalla) e chegando a máis recunchos do planeta.

O habitual misterio do pracer vén nesta ocasión desde a revista Txon, revista portuguesa transdisciplinar de carácter anual dedicada á poesía e á poética afro-luso-brasileira, que no seu número 002 inclúe o texto “o poema da boa pipa”, na súa versión orixinal en galego e tamén en tradución ao portugués e ao kriol caboverdiano.

Un pracer (éche un misterio o do pracer, a verdade) que o equipo da revista, con José Pinto á fronte, me incluíse nun proxecto tan interesante, rodeado de grandes autoras e autores e cunha espléndida vontade transfronteiriza.

El poeta abandona el terreno de juego llorando como un niño de serpes

O próximo sábado 10 de decembro participarei (futuro) no VII Encontro Literario-Musical Entreverbas, en Salvaterra de Miño, onde terei (futuro) a sorte de compartir recital con Nieves Neira Roca, Noelia Gómez e Fernando Abreu.

Este asunto será (futuro) ás 20.00 e de balde. De balde porque o decidiu (pasado) así a organización, pero eu, persoalmente, cobraríavos (futuro do pasado un paso para adiante un paso para atrás) un ollo da cara.

Todo o que quería saber sobre o universo e sobre a tristeza inherente a este

Cal é a idade do universo?

Depende un pouco do horario, porque non é o mesmo dicir “bo día” se xa xantaches ou se aínda estás coa sobremesa. Por exemplo, o 19 de novembro a partir das 17.30 xa sería o universo pola tarde e a iso das 20.00 sería o universo no que non caben dúbidas, practicamente.

De que está feito o universo por dentro?

De tipiñas e tipiños, a maioría poetas.

E por fóra?

Pan de molde.

Cal é o destino do universo?

O universo está destinado ao uso recreativo.

Existen outros universos?

Si, pero están sen recebar.

Para que hai vida?

Seguramente, para o do Xacobeo 21-22.

O universo é aquí ou é alí?

O universo só está no Centro Astronómico de Trevinca e o sábado 19 estará aínda máis. Máis universo, máis galaxia, máis troncho cósmico. Abrirlle a quente á cacharrada interplanetaria.

Se o universo é infinito, cando deixaremos de estar tristes?

A ver, o universo é infinito, pero tampouco unha cousa desorbitada, porque podes ser infinito, pero todo ten un límite.

Como se estrutura o universo?

Primeiro, cunha charla; despois cun recital; e finalmente, cunha autoobservación como se as galaxias tivesen embigo.

Cal é o límite do universo?

Principalmente, a paciencia.

Un mételle unha chantada ao polbo e another one bites the dust, porque é cuestión de perspectiva

“Cando será a última semana de poesía?” non é o mesmo que preguntarse “cando será a última semana da poesía?“.

A semana pasada estiven dándolle á poesía ou a poesía deume a min? Ou doeume? Fun ata Miño e pasei do Eume. Hidrografía, te pongas como te pongas. Chicha de jora con gasosa.

Estiven nas areiais:sonoras e no canto das dunas exercendo de poeta e de impresentable (50/50). Uxío tivo moita paciencia aceptando os meus alegatos luditas e a miña incapacidade para acabar de formular un argumento en cincuenta e pico minutos de conversa.

E tamén estiven no Loro Facu (con presenza corpórea da persoa as himself) e estas fotografías de Pedro Galbán demóstrano de xeito estático (dinamismo) e estético (formalismo). O público, a organización, o equipo técnico e as poetas que me acompañaron tamén tiveron a santa paciencia de aguantar a miña [INTRODUZA CALQUERA TIPO DE CARACTERÍSTICA PERSOAL MINIMAMENTE RELACIONADA CO TALENTO], o cal agradezo en grao sumo e por escrito.

Te lo dicen y te tienes que reír.

Podo escribir os versos máis tristes esta tarde despois ver o Tour de Francia, pero outra cousa é que queira

O sábado 6 de agosto (te dice) estarei en Miño (insiste) no Festival Loro Facu (el notas te dice que) no que é a súa movida de (¿pero qué dice?) poesía que se ch(mire, esto me lo va a tener que explicar)ama Non Quero Rosas. Creo que será á hora do (perdone, pero le había dicho que el niño quería su ColaCao sin leche y con extra de amoníaco) vermú, pero solo soy un poeta que muere en la segunda temporada.

Nuria Vil? Si!

Andrea Valle? Tamén!

Lúa Mosquetera? Afirmative!

Ao final da recitada, bicarei bebés no embigo como sinal da miña divina proveniencia.

_{—Samu, graciñas por poñer os elementos máis importantes do artigo en negra para poder enterarnos sen ler en detalle toda esta merdallada.}

_{—De nada.}