Estudo sobre a cultura mundial dos últimos 32 anos e pico

Reveladores datos? Claro que si.

Ninguém te ama…

…quando é refinado em fornalha ardente.

O autor coñecido anteriormente como o autor

Hai unhas semanas, publicouse en BiosBardia unha crítica do meu poemario Inflamable.

—Para isto volves ao blog? Para dicir que se publicou unha crítica a un poemario teu de hai 4 anos? Vaia tipo, eh?

—Pe-pe-pero…

Prestoume (e asustoume) caer na conta de que xa pasaran 4 anos desde que lanzara o libro e tamén me lembrou que (hostia!) eu escribía. Con respecto ao artigo, alén das moitas boas palabras con respecto á obra (agora escribo palabras como “alén”), creo que, sobre todo, estou de acordo nas eivas que o autor da crítica encontra no poemario.

—¿Qué dices, Samuel? Volves escribir un artigo no blog só para dicir que estás de acordo nos puntos negativos dunha crítica da túa obra?

—Si, para iso, para garantisar la gobernabilidá y para alguna cosita más. Le o seguinte parágrafo.

A coña é que xa levaba con ganas de retomar a poesía (ahá!) e teño algo en mente para os vindeiros meses. Un proxecto que me podería prestar (diría yo) tanto como o de escribir un poemario a semana ou o de escribir poemarios a manopla.

Sempre que escribo “parágrafo”, realmente estou pensando “párrafo, párrafo, párrafo”.

Se a física cuántica é a resposta, yo me bajo eléctrico

Non escribo nadita (na-di-ta) porque estou fabricando un tanque (mentira) e tocando con el grupo antes (e agora) conocido como Terbutalina. Estas son as datas da actual xira, pero hai algunhas máis que se anunciarán cando toque, porque as cousas hainas que facer ao ritmo que merecen.

Non podes sacar unha tortilla moi pronto do lume porque resultaría unha funesta paparrota, non? Pois neste caso pasa o mesmo.

Contemporizar. Callar. Tortilla con cebola.

—Samu, ¿este artícolo es para demostrar que estás vívido o para escusarte por no escribir textos poéticos en la lengua de Gómez Besteiro?

—Para ámbalas e entrámbalas cuestións, cual milanesa de pechuga de poglio o alce de buey.

Non por moucho madrugar…

Os últimos dous anos aproveitei estas datas para anunciar proxectos como o do poemario semanal ou o dos poemarios feitos a man. A lóxica di que non pode haber dous sen tres, mais ímoslle volver un bofetón á lóxica one more time. Vale que teño varios proxectos relacionados coa poesía (poesía, oístes?) en mente que quero materializar ao longo do ano, mais agora toca darlle de beber de mamar a outras prioridades. Entre estas prioridades está a de poñerme en paz coa literatura e con todo o que a rodea.

—¿Qué la rodea, Samu? ¿Mouchos?

Non, mofetas! Con todo, o 2015 foi un bo ano. Foi un gran ano. O dos poemarios feitos a man ao longo de todas as súas fases, pero destacando as entregas, resultou ser moi especial dado que…

—Samu, ¿vas a hacer un post de “mis niñxs, os quiero muchísimo” y esas mierdas?

Si, tes razón. Veña, remato este artigo no que, finalmente…

• Non anunciei nada.
• Se algo anunciei, foi que non tiña nada que anunciar.
• Non fixen resume ningún deste ano.
• Se serviu para algo foi para darme conta de que tiña un blog.
• Conseguín non poñerme moi mofeta e dicir que o 2015 blablabla que si Terbutalina blablabla que si la gente es lo mejor cuando es lo mejor pero que si no lo es pues ya tal blablabla que si el Festival de la Montaña blablabla que si los mouchiños blablabla que si el 2016 blablabla…

E o 2016 vai ser aínda mellor que o 2015.

Tiñas plans?

A anaconda da miña veciña dá máis leite que a miña

—Pero as anacondas non dan leite.

—Si, se llo buscas con cariño.

Hai uns anos, Estíbaliz Espinosa propúxome botarlle unha man para traducir un libro de José Luis Ducid.

Tempo despois, aquí tedes o Leite seleccionado adicionado de leite en po reconstituído enteiro pasteurizado homoxeinizado [PDF]

Bo proveito!

Rematamos o choio?

A pasada semana chegaron os últimos poemarios escritos a pulso ás mans dos seus donos. Con isto finaliza unha aventura que durou uns cantos meses, pero que resultou ser máis intensa do que marcaba o meu radar.

Desde a sorprendente resposta inicial, pola que tiven que aumentar o número de poemarios a escribir (quedando tamén xente en reserva), ata as diferentes entregas; este experimento superoume por todos os lados. Por un lado, superoume a nivel físico, porque había moitos anos que non escribía a man dúas follas seguidas; e, por outro lado, superoume a nivel mental, por moitos e diferentes motivos.

O certo é que a sensación de baleiro coa que rematei é realmente confusa. Se ben estou orgulloso de ter sacado adiante este asunto, noto que deixei ir algo que non volverá. E, o certo, é que resulta agradable e tamén triste, polo que está ben así.

Despois de todo só son quen de agradecervos a todas as persoas que vos embarcastes nesta historia coas que puiden compartir unha tolería máis (e cafés, cervexas e conversas) e a todas as que mostrastes interese no proxecto.

—Vale, Samuel. Despois deste bocadillo de pasteles, que? Que é o próximo?

Hai varias ideas que teño en mente e que me gustaría sacar adiante, todas na mesma liña argumental de todo o que fago (le mongolisma). Agardo non tardar en armar outra insensatez destas.

—E de verdade cres que é necesario que fagas estas cousas?

Non. Por iso as fago.

Paella, crema de sol e poesía feita a pulso

Entrevistáronme para o Caderno de Verán do Sermos Galiza.

Falo sobre os poemarios feitos a man, sobre o ben que o pasamos os Terbutalina cando imos de piscina municipal en piscina municipal e sobre o efecto afrodisíaco de untar os pezóns con sangue de caramuxa.

Todo iso, e máis, poderás lelo AQUÍ [PDF].

Pasiño a pasiño, la poesía en tu cara!

Despois dun par de semanas pola terra que viu nacer a celebridades da talla de Beatriz Manjón, a Romay Beccaría ou a Hugo Mallo, volvo a andar por corredoiras rioxanas.

Até agora puiden entregar xa uns cantos poemarios, sobre todo á xente que me contou que andaba por Compostela. Dentro de semana e pico volverei e continuarei o reparto entre quen me dixo que andaría pola Coruña (y aledaños), por Vigo (y sus terrazas), a quen aínda me falta por Compostela (y sus caldos) e por outras latitudes.

No os preocupéis, ¡la poesía no escapa vuestra!

 

No traje traje de baño

—Pois podes quedar na area lendo, non?

Chega o verán e, con el, vuelvo al terruño. Tras entregar o primeiro poemario feito a man aproveitando as semanas que pasei por Cataluña, volvo cargado de ilusións e de letriñas gravadas a pulso a Galicia.

Estas semanas irei contactando con cada unha das persoas que reservaron un dos cadernos para llo entregar, en base a resposta aos últimos contacto mantidos vía mail.

Es muy fásil, si lo piensas.

Non desesperedes! O verán xa chegou e vén cargadiño de licor literario!