Here comes “Da Galician Poetra”

Escoita e descarga a gravación íntegra dos recitais que ofrecín no V Ponme un Poema en Allariz o 24 de marzo de 2018 desde o meu BandCamp: Da Galician Poetra.

Catro recitais realizados en catro bares, nos que se condensa todo o preciso para acadar a autoinsuficiencia poético-persoal.

 

A continuación, unha explicación do que vas encontrar.

• Venza sus miedos y escriba poesía hoy

Poemario de autoaxuda para quen é algo choromicas e non dá escrito poesía: a fórmula infalible. Porque, se algo necesita este mundo, é máis xente escribindo puta poesía.

Claro que si.

• Los jugadores del Deportivo andan como motos

O mellor once da historia do R.C. Deportivo seleccionado por Samuel L. París.

Textos do poemario á reviravolta.

• Le retro chuminauskas

C’est la magnifique poemariütenh, avec le textualdos from la chumin in da mornin.

• Sesión infantil

Poesía para infantes, con textos dos poemarios paxariños, case todos os gatos que fun, poesía cativa. vol. 1: os animais e poesía cativa. vol. 2: mundo verde.

Educar os teus fillos é máis sinxelo do que pensabas.

• Todo lo que necesita saber sobre Galician Literature en apenas 10 minutos

Cabanillas, Pondal, Curros Enríquez, Rosalía de Castro… O resume que che levan ocultando desde que xogabas en prebenxamíns e que che permitirá intervir en tertulias literarias coa estúpida solvencia de quen aínda cre na poesía (coma quen).

Importante: a partir do minuto 9:30 o poeta xace no chan cos ollos pechados e os brazos en cruz.

• Caos, orde e caos outra vez

O traballo de fin de mestrado que debería estar enmarcado e colgado na porta do Panteón de Galegos Ilustres: anarquista, sexual e necrófilo.

Advertisements

Allarizando el rizo

O 24 de marzo estarei en Allariz, convidado pola Fundación Vicente Risco, no V Roteiro Poético Ponme un Poema. A partir das 20.00 darei catro recitais en catro bares*, nos que, ademais, seica van preparar un pincho con maridaxe especial para a ocasión.

Recomendo vir xa desde o comezo para ir tomando boa nota de como inflúe o mencía na interpretación poética de textos propios e elaborar unha infografía con ceras brandas. Ornitoloxía do choio lírico. Asexar por entre LOS SERVILLETEROS como é que se comporta LE RECITATEUR: o movemento das súas pálpebras, os acenos ao camareiro de “pedín 1906 de caña, non un tercio”, le traspiés avec le linguini, danzar como un robot de cociña mentres citas a Manuel Antonio cunha croqueta na boca.

Os bares a través dos que percorrerá esta orxía de metáforas e calambures serán o Bule Bule, A Micalla, A Despensa do Alarico e o Roi Xordo. No cartaz ata hai un mapa para que o poidas imprimir nun folio con pouca gramaxe e, así, superpoñelo sobre a pantalla do teu smartphone e ubicarte cando vaias como un lacasito.

Obxectivo do roteiro: resumir en catro recitais todo o que necesitas saber sobre a literatura dos últimos 5.000 anos e a primeira tempada da serie “A Nanny”.

O 24 de marzo de 1905 morría Jules Verne. 101 anos despois, o 24 de marzo de 2006, ETA daba comienso a un alto el fuego, bajando las manos, moviendo la sintura, hacernos eso ay-ay-ay.

O 24 de marzo 2018 volve (non foi sen tempo) a poesía a Galicia.

Mata o can. Viva a rabia!

 

*Joder, refírome a que vai ser un recital por bar, non catro recitais en cada un! Dezaseis putos recitais… Vaia puto sinvivir**.

** Aínda que estaría simpático coller e armar catro recitais en cada un dos bares alegando confusión pola miña parte. Pecar por exceso. Desbordar por unha mala interpretación gramático-matemática. 

Avanzar

O pasado 25 de novembro din o meu último concerto como baixista da Terbutalina. O día seguinte deixei, tamén, de ser o encargado de xestionar a web e mais os diferentes perfís da banda nas redes sociais.

Agradecido a todos os terbutalinos que pasaron pola banda e aos que quedan nela por todos os momentos vividos durante eses 7 anos e pico, polas horas e horas de ensaios, furgo, concertos, festas, conversas, gravacións, amizade e compañeirismo.

Agradecido a quen estivestes (e estades) aí sempre nas boas e nas malas. É unha sorte mirar atrás e observar a sorte que tiven de coñecer a tantísima xente boa.

E agora?

Avanzar.

Estudo sobre a cultura mundial dos últimos 32 anos e pico

Reveladores datos? Claro que si.

Ninguém te ama…

…quando é refinado em fornalha ardente.

O autor coñecido anteriormente como o autor

Hai unhas semanas, publicouse en BiosBardia unha crítica do meu poemario Inflamable.

—Para isto volves ao blog? Para dicir que se publicou unha crítica a un poemario teu de hai 4 anos? Vaia tipo, eh?

—Pe-pe-pero…

Prestoume (e asustoume) caer na conta de que xa pasaran 4 anos desde que lanzara o libro e tamén me lembrou que (hostia!) eu escribía. Con respecto ao artigo, alén das moitas boas palabras con respecto á obra (agora escribo palabras como “alén”), creo que, sobre todo, estou de acordo nas eivas que o autor da crítica encontra no poemario.

—¿Qué dices, Samuel? Volves escribir un artigo no blog só para dicir que estás de acordo nos puntos negativos dunha crítica da túa obra?

—Si, para iso, para garantisar la gobernabilidá y para alguna cosita más. Le o seguinte parágrafo.

A coña é que xa levaba con ganas de retomar a poesía (ahá!) e teño algo en mente para os vindeiros meses. Un proxecto que me podería prestar (diría yo) tanto como o de escribir un poemario a semana ou o de escribir poemarios a manopla.

Sempre que escribo “parágrafo”, realmente estou pensando “párrafo, párrafo, párrafo”.

Se a física cuántica é a resposta, yo me bajo eléctrico

Non escribo nadita (na-di-ta) porque estou fabricando un tanque (mentira) e tocando con el grupo antes (e agora) conocido como Terbutalina. Estas son as datas da actual xira, pero hai algunhas máis que se anunciarán cando toque, porque as cousas hainas que facer ao ritmo que merecen.

Non podes sacar unha tortilla moi pronto do lume porque resultaría unha funesta paparrota, non? Pois neste caso pasa o mesmo.

Contemporizar. Callar. Tortilla con cebola.

—Samu, ¿este artícolo es para demostrar que estás vívido o para escusarte por no escribir textos poéticos en la lengua de Gómez Besteiro?

—Para ámbalas e entrámbalas cuestións, cual milanesa de pechuga de poglio o alce de buey.

Non por moucho madrugar…

Os últimos dous anos aproveitei estas datas para anunciar proxectos como o do poemario semanal ou o dos poemarios feitos a man. A lóxica di que non pode haber dous sen tres, mais ímoslle volver un bofetón á lóxica one more time. Vale que teño varios proxectos relacionados coa poesía (poesía, oístes?) en mente que quero materializar ao longo do ano, mais agora toca darlle de beber de mamar a outras prioridades. Entre estas prioridades está a de poñerme en paz coa literatura e con todo o que a rodea.

—¿Qué la rodea, Samu? ¿Mouchos?

Non, mofetas! Con todo, o 2015 foi un bo ano. Foi un gran ano. O dos poemarios feitos a man ao longo de todas as súas fases, pero destacando as entregas, resultou ser moi especial dado que…

—Samu, ¿vas a hacer un post de “mis niñxs, os quiero muchísimo” y esas mierdas?

Si, tes razón. Veña, remato este artigo no que, finalmente…

• Non anunciei nada.
• Se algo anunciei, foi que non tiña nada que anunciar.
• Non fixen resume ningún deste ano.
• Se serviu para algo foi para darme conta de que tiña un blog.
• Conseguín non poñerme moi mofeta e dicir que o 2015 blablabla que si Terbutalina blablabla que si la gente es lo mejor cuando es lo mejor pero que si no lo es pues ya tal blablabla que si el Festival de la Montaña blablabla que si los mouchiños blablabla que si el 2016 blablabla…

E o 2016 vai ser aínda mellor que o 2015.

Tiñas plans?

A anaconda da miña veciña dá máis leite que a miña

—Pero as anacondas non dan leite.

—Si, se llo buscas con cariño.

Hai uns anos, Estíbaliz Espinosa propúxome botarlle unha man para traducir un libro de José Luis Ducid.

Tempo despois, aquí tedes o Leite seleccionado adicionado de leite en po reconstituído enteiro pasteurizado homoxeinizado [PDF]

Bo proveito!

Rematamos o choio?

A pasada semana chegaron os últimos poemarios escritos a pulso ás mans dos seus donos. Con isto finaliza unha aventura que durou uns cantos meses, pero que resultou ser máis intensa do que marcaba o meu radar.

Desde a sorprendente resposta inicial, pola que tiven que aumentar o número de poemarios a escribir (quedando tamén xente en reserva), ata as diferentes entregas; este experimento superoume por todos os lados. Por un lado, superoume a nivel físico, porque había moitos anos que non escribía a man dúas follas seguidas; e, por outro lado, superoume a nivel mental, por moitos e diferentes motivos.

O certo é que a sensación de baleiro coa que rematei é realmente confusa. Se ben estou orgulloso de ter sacado adiante este asunto, noto que deixei ir algo que non volverá. E, o certo, é que resulta agradable e tamén triste, polo que está ben así.

Despois de todo só son quen de agradecervos a todas as persoas que vos embarcastes nesta historia coas que puiden compartir unha tolería máis (e cafés, cervexas e conversas) e a todas as que mostrastes interese no proxecto.

—Vale, Samuel. Despois deste bocadillo de pasteles, que? Que é o próximo?

Hai varias ideas que teño en mente e que me gustaría sacar adiante, todas na mesma liña argumental de todo o que fago (le mongolisma). Agardo non tardar en armar outra insensatez destas.

—E de verdade cres que é necesario que fagas estas cousas?

Non. Por iso as fago.